کربلا 4- نجف- مسجد سهله

شام را در هتل خوردیم و دسته جمعی رهسپار حرم امیر المومنین... نوشتنش سنگین است، اینکه چطور رفته ام انجا و هیچ نفهمیده ام نمی دانم... بعد از سه بار تفتیش بالاخره وارد حرم می شویم... قدم بر میدارم و ناگاه به خود می آیم کجا ایستاده ام... حرم علی ابی ابیطالب... همان که روزی لا فتی الا علیه ملائک آسمان ها را پر کرده بود و شاید روزی نبود و هنوز هم در آسمانها فضا همانست و چشم و گوش ما ...همان که همیشه از دستان بسته اش و آه دلش و همسرش گفته بودیم... همانکه همیشه ... و باران اشک...

در صحن حرم که در کل با خود حرم به اندازه ی صحن جامع رضوی است و یا کمی بزرگتر، زیارت امین الله می خوانیم... خدای من کجا هستم...

حرم خلوت است و تا ضریح کمتر از آدمی فاصله است جسم مرا، اما دلم را هنوز فرسنگ ها فرسنگ فاصله است با چنین جایی و حرمی... آه که چقدر سنگین بود... می توانی بی هیچ مزاحمی تا هر آن لحظه که خواهی ضریح را در آغوش بگیری... نجف را نماز جماعتی نیست... در شهر علی... این تازه شروع غربت است که حس می کنی و هنوز مانده تا مغز استخوان هایت هم بسوزد اندر غربت علی و ... درد نیست و از درد هم گذشته... به خواست مدیر کاروان نباید شب را بمانیم و باید برگردیم به هتل... می خوابییم و خواب می مانیم و این است ادامه ای بر خوابهای پر غفلتم...همچو تمامی شبهای عمرم...اینقدر عادت شده است برای من که در چنان جایی هم این عادت سخیف قبرستان نشینان عادت هم از ان امان و رهایی ندارند... گرچه ایمان دارم که خواب بهانه است چرا که اگر دل را سودای رفتنی بود، عقل را پیامی بود برای بیداری...شنبه و یکشنبه تمام شده است، صبح دوشنبه را حرم رفتیم و عصر با تغییر ناگهانی برنامه که آن هم زاینده ی تقارن ناخواسته ی دیگری بود که به وقتش خواهم گفت رهسپار مسجد سهله شدیم... مسجدی که خانه ی گل نرگس است...و شیخ قمی در کلیدهای بهشتش نوشته است که مولایمان در آنجا همواره حضور دارد...جمله تکانم می دهد... خانه ی امام زمان است و او نیز می داند که مهمان حبیب خداست و مهمان بی میزبان نمی شود... میزبان را وظایفیست و اقلش دیدار مهمان و پذیرایی هرچند کوچک و لااقل به لبخندی... اما چنین میزبانی و همچو منی مهمانش را لبخندی می تواند به لبان مبارکش آید...

آه که چقدر سخت بود ... سخت ترین مهمانی که به عمرم خواهم دید... همچو منزلی می ماند که صاحبش از دیدارت خرسند نیست... چرا که هفته ای لااقل دو بار اشک را بر چشمانش جاری نموده ای... چنین مهمانی را چه خرسندی ای باشد از آن میزبان؟؟؟ به سختی وارد می شوم، بی امید به چشم سر برای دیدار و بی امید تر بر چشمان دل...

در هر مقام دو رکعت نمازی بود و دعایی و درست مابین نماز مغرب و عشا دو رکعت نماز خاص داشت که ما هم با تغییر برنامه به این تقارن رسیدیم... حاج آقا ادیب ار فلسفه ی نماز دو رکعتی گفت که در معراج رسول الله به وجود آمده بود و در پایان نطقش حاج اقا افضلی گفت: امروز سالروز معراج است... هیچ نبود برای گفتن جز متحیر گشتن ز تقارن های ... لحظه به لحظه حضور سخت تر می شد و سنگین تر...

به مقام صاحب الزمان رسیدیم و بعد از نماز و دعا وتوسل دل با تمام دل بودنش و مانند همیشه جسور بودنش به شکوه آمده بود که  صاحب خانه را نیست چرا خبر؟ وقت وداع شد از برای ان جا... حال که فکر می کنم جزء سخت ترین دل کندن ها بود مرا، با چشمانی منتظرتر از قبل و خیره به گنبد سبزش، با دلی جامانده و شاید آمده و با دل تر از قبل!

این بار صبح بیدار می شویم از برای نماز لیل و صباح فی الحرم...