تمام شد.. غرب هم تمام شد مثل خیلی چیزای خوب دیگه خیلی چیزا....

بسم رب الشهدا

یکی از قشنگ ترین روز های زندگیم بود...

صبح، زیارت امامزاده اسحاق: حس و حال قشنگی داشت... دعای عهد ...

جبهه روح الله: فلانی – بله – برای اینکه به منطقه برسیم باید یه مسافتی رو پیاده بریم – خب؟ - بابا بجنب یه چی آماده کن بذاریم بچه ها گوش کنند که می طلبه...- چی باشه؟- راجع به امام زمان... آره راجع به امام زمان باید می بود... هوای گرم، آفتاب تو سرت ، بالای تپه، سنگر های دست نخورده، سکوت، آرامش، تک و تنها رها شدی تو یه سنگر خودتو خودت... جدا از بقیه و نجوا... یادش به خیر...

اسکان موقتی تا ظهر: چرا حرکت نمی کنیم؟ بابا چه قدر استراحت می کنیم اینجا؟ از شما بعیده ها... – باید بچه ها استراحت کنند، برنامه ی عصر و شب سنگینه...

بازی دراز: پدری که جلوی چشمانش فرزندش شهید شد، فرزند رشیدش با یه عالمه آرزو اما پدر بعد از دو روز دوباره برگشت به قتلگاه پسر... مادری که هر سال به امید یافتن پسر از کرج می آمد و ارتفاعات را بالا می رفت.... پدری که در خواب محل شهادت فرزندش را به او اطلاع داده بودند و خود آمد و فرزند شهیدش را بر شانه گرفت و ...نزدیک ترین محل به دو پایتخت هم بغداد و هم تهران... همانند جنوب پا برهنه بالا رفتن نه رو خاک رو کوه... آل یاسین... دعوای بچه ها سر بلند کردن بلندگوی سنگین، انگاری ایثار شهدا اونا رو گرفته بود، بی خود نبود جا پای شهدا گذاشتن...نوای زیارت عاشورا...

شب، پادگان ابوذر: کپی پیستی از دو کوهه... منتها بی حسینیه شهید همت... بدون حوض...

رزم شب: به بابا برنامه سنگینتون این بود؟ کم کم صدای زمزمه میاد، یکی می گه دعای کمیل داریم، یکی می گه امشب لیله الرغائب... یکی هم اون وسطا گفت بچه ها آماده شید داریم بعد از شام می ریم رزم شب... رزم شب... سوار بر کامیون درست مثل همون ها که تو فیلما نشون می ده... سوار و پیاده شدن با نردبان! رمز عملیات: یا علی ابن ابیطالب... تاریکی مطلق...سنگ های بزرگ نه تخته سنگ جلوی پات... شب آرزو ها در دل شب در پادگان ابوذر... چه شبی بود....

صبح در پادگان ابوذر: واقعا مرز خسروی نمی ریم؟ نه وقت نیست... وقت هست لیاقت نیست...

تنگه ی مرصاد: منافقین کوردل! نامردی... پستی ... شهید صیاد و غم نبودن امثال او...

تهران...!

التماس دعا...

یا زهرا (س)