اول از همه كلي تشكر ميكنم بابت اينكه آدرس اينجا بهم دادي!
اين نوشته برام خيلي خاص بود. مخصوصاٌ پاراگراف اولش، بدجوري دلمو لرزوند...

سال گذشته به خاطر يه اتفاق شايد ناخوشايند برام، يه عزيزي بهم گوشزد كرد كه: يادت باشه هيچ وقت به خدا نگي چرا من كه كفر محضه... و از اون موقع اين آويزه گوشمه...

اي كاش كه هممون به جاي گفتن "چرا من؟!" هواسمون باشه كه اگه اتفاق خوبي مي افته خدا رو شكر بگيم و اگه كمي ناخوشايند، بدونيم كه از كجا داريم ميخوريم و ايمان داشته باشيم كه صلاحمون توشه...