اخلاق[گل] و احساس اخلاقي[گل] خودش يک دروازه اي است[گل] به اين که انسان روح مجرد خودش را بشناسد و با شناخت روح مجرد، عالم غيب و ملکوت را آگاه بشود،[گل] چون انسان پرتوي است از عالم غيب و ملکوت.[گل] از همين جا ريشه احساسات اخلاقي پيدا مي شود.[گل] انسان چون روح ملکوتي[گل] است، جنسش جنس عظمت است زيرا جنس ملکوت عظمت است.[گل] وقتي انسان خود ملکوتي را احساس کند تن به حقارت نمي دهد:[گل] « من کرمت عليه نفسه هانت عليه شهواته؛[گل] نهج البلاغه فيض،[گل] حکمت 441، صفحه 1293 »؛ [گل]""هر کس که کرامت نفس خودش را احساس کند [گل]شهوات در نزد او کوچک و حقير مي شود"". [گل]